top of page
  • Lein & Rob - Domaine Charente

De lusten en de gasten (3)

September 2017 Het is zo onwerkelijk: pas 11 maanden geleden kwamen we hier de tuin inlopen voor de eerste bezichtiging! En wisten we allebei onmiddellijk dat dit onze plek zou worden. Of eigenlijk: dat dit onze plek - is -.

Buiten dat 'weten', en buiten dat gevoel van innerlijke rust en vertrouwen, voelde ik toen ook: 'deze plek zal ons alle ervaringen brengen waarin we kunnen groeien.' Ik wist niet wat dat zou betekenen, maar Domaine Charente, en alles wat we op deze plek zouden ervaren, zou onze bestemming, en 'juist' voor ons zijn.

Maar ook dat deze plek ons, en onze gasten, iets zou tonen, laten ontdekken, inzicht zou brengen. Het is hier net of je de dingen helderder gaat zien, meer vanuit een soort oerkracht en zonder slingers en mistige zelf-gecreëerde herinneringen en verhalen uit het verleden. Je komt hier heel snel tot de kern, de waarheid, het overzicht, de basis. En vervolgens heb je dan de keuze: pak ik het op, of stop ik het weer weg ..

Als ik nu terug kijk op het voorseizoen, waarin we met zijn 2-en zo gelukkig waren en bruisten van de energie en de ideeën, en waar we zo genoten met onze kinderen en vrienden. Waarin we rondtoerden door de prachtige omgeving, en bij ieder kalfje op lammetje 'ahh, wat lief!' riepen. Waarin we een nieuw thuis konden maken, en eigenlijk ook pas echt onze relatie vorm gaven met alles wat we beide zijn. En nu het naseizoen, waarin we weer tijdloos samen zijn, onze verhuizing naar de andere gite rustig en vol ideeën hebben aangepakt. En ons zo natuurlijk en vrij voelen, met in momenten zelfs zoiets als: 'is dit echt van ons, hebben we dit verdiend ofzo, hoe kan dit?' ... zie ik daar tussenin een hoogseizoen vol werveling en beweging, als een stroom van gezichten, kamers, tuinpaden, bloemen en gezelligheid bij het zwembad.

Een tussenruimte met mensen, fijne gesprekken, gevoelens, warmte, spontaniteit en wat uitdagingen. Borrelmomenten, kookmomenten, knuffelmomenten, kampvuren, watishethiertochmooimomenten, telefoontjes met vragen over beschikbaarheid, boodschappenmomenten, taartmomenten, beddenverschoonmomenten, handdoekenopvouwmomenten, kippenopstokmomenten, plantensnelwatergeefmomenten, ijsklontjes, bookingdotcomstressmomenten, en nog een verwarrend trosje slapeloze nachten.

Wauw, wat gingen we hard! Symbolisch zie ik een helderblauwe golf over ons heen spoelen, en na wat geproest en ademgehap kwamen we verfrisd en lachend boven drijven, elkaar verbaasd aankijkend .... Al het mooie en positieve zien we terug in het Gastenboek van dit eerste seizoen. Maar foto's vertalen nog geen fractie van de ervaring. De gevoelens die we voor onze gasten hadden, de energie die ik zelf oppikte, de warmte van die ontmoetingen, het vertrouwen wat we in de basis hadden en de rust daaronder. Rob en ik woonden in onze eigen, ruime gite toen de kinderen bij ons waren in het hoogseizoen. Toen zij weer naar Nederland vertrokken, zijn we met zijn 2-en verhuisd naar B&B Le Jardin. Ons eigen huis was 3 weken verhuurd. De eerste tijd voelde de B&B Le Jardin als een soort vakantie aan; een heerlijke koele en sfeervolle kamer, waar je wakker wordt met de geluiden van vogels en uitzicht over het dal. Het was wel onhandig als er een nieuwe boeking binnen kwam (dat leek maar oneindig door te gaan, wat natuurlijk niet echt zo is) en ik met de printer op bed zat te werken, koffie op het nachtkastje, overal formulieren en setjes schone handddoeken die nog naar de huisjes moesten worden gebracht. Maar het was te doen, het was gezellig en rommelig. Maar na verloop van tijd begon het te voelen alsof we ook gasten waren op Domaine Charente, onderdeel van een gezamenlijke groepsvakantie. Omdat we middenin 'ons dorp van gasten' woonden. Misschien ben ik daardoor dat stevige basisgevoel een beetje kwijt geraakt ..? Want ik kan niet zeggen dat het me gelukt is om echt in het moment te zijn en alles op te pikken aan die zee van ervaringen, gevoelens, geuren en geluiden. Sterker nog: het is me helemaal niet gelukt ...! En daar lag ik dan weer wakker van in een aantal nachten: verwerken, verwerken, verwerken. Maar dat was niet te doen .... En nu ik even globaal terugkijk op ons eerste seizoen: ik zie vrolijke kleuren, werveling, ruimte, vrijheid, en totaal mezelf zijn. Ik zie de verbinding tussen Rob en mij. Wij, die elkaar zo vreemd goed aanvullen dat het onwaarschijnlijk lijkt. Ergens in het midden van die film heb ik ineens wat gemist. Het vermogen om het werkelijk te bevatten en te beleven. En dat voelt ergens verdrietig, alsof ik het kwijt ben geraakt door het niet te kunnen omvatten. Er was teveel en het schoot aan me voorbij ..... en toch was ik daar! Ik was er, toch? Rob ervaart dat anders. Die heeft dezelfde (over)vloed ervaren en is ook proestend boven gekomen. Maar dat is dan zoals het ging, en dat was dat ... Natuurlijk weet ik alle namen nog, alle grappige momenten, alle lieve mensen en kinderen die bij ons waren, hun verhalen hebben me geraakt. En ja, ik herinner me heel goed de geweldige zwoele avonden aan de lange tafel in de tuin met prachtige en grappige gesprekken. Wat hebben we fijne en leuke, en interessante gasten gehad! Het liefst zou ik het gewoon nog een keer overdoen en er nog een keer, rustig, van genieten! Dus mmmm, ik heb de intentie om het volgend jaar een beetje anders te doen. Veel meer van binnenuit in de ervaring aanwezig te zijn. Of het me lukt, vast niet in alle momenten. Maar het kan beter, en ik ga zorgen dat ik mezelf meer 'meeneem' in al dat moois om me heen. Zodat ik getuige kan blijven en er toch volledig aan deelneem. Een mooie uitdaging!

En we hebben ook besloten, dat we de wisseldagen gaan veranderen. Dit eerste seizoen hadden we op een zekere zaterdagochtend 17 mensen die vertrokken, en 4 uur later stonden er 15 nieuwe gasten in de tuin! Vanaf 7 uur in de ochtend tot 15 uur, liepen we alleen maar te rennen met beddengoed, emmers sop en w.c.-rollen. Ondertussen draaiden 3 wasmachines, 2 vaatwassers en 1 droger op volle toeren ..... en hadden we 2 slokken koffie op (ik was steeds mijn kopje kwijt, verdwaald ergens op het domein) en hadden we nog niets gegeten. Ik wil gewoon heel graag het huis echt helemaal gezellig en klaar hebben als de nieuwe gasten komen. Bloemen in vazen, kaarsjes aan, wijn koud in de koelkast. Dat is onze norm, en heel vaak kon ik maar net, of op de valreep, voldoen aan die norm. Welkom in badjas Toen ik er, op weer zo'n wissel-zaterdag, achter kwam dat ik nog steeds in mijn badjas liep, met mijn haren alle kanten op gebliksemd, dacht ik: wacht, stop, dit klopt niet! Maar op dat moment kon ik niet stoppen, dus ik deed met een zo leuk mogelijke glimlach de poort open, om een nieuw gezin van 5 personen te verwelkomen. Je hoorde de stofzuiger nog over het domein galmen; dat was Rob die nog de laatste hoekjes van het plafond aan het ontspinnen was in -hun- vakantiehuis! En dan hadden we, als de gasten vanaf 15:00 uur binnendruppelden met een blij vakantiehoofd en 600 tassen, ook nog table d'hotes te bereiden .... tsssss, ik kan geen lasagne of champingnons-in-roomsaus-met-port meer zien! Iedereen vond het heerlijk, en echt waar, dat is heel fijn, maar wij doen het niet meer! Tenminste ..... niet op de wisseldagen. Dus volgend jaar gaan we per huis een andere wisseldag kiezen. En met de leuke overbuurman hebben we afgesproken dat we op zondagavond een verse pizza-avond gaan organiseren voor onze gasten en liefhebbers van buiten ons domein. Ik zie het al voor me: onze tuin vol leuke tafeltjes, een muzikant erbij, kaarslicht en de geur van (niet door ons bereide) verse pizza! Dan regelen wij de romantische entourage met leuke tafels en kaarsen en een verse salade-de-luxe. Het is erg om klagerig over te komen, dat is niet mijn bedoeling. Het was een prachtige zomer, die gewoon voorbij geschoten is, en vooral een beetje teveel mij-voorbij. Gelukkig krijg ik nu flash-backs van zoveel momenten die ik niet bewust had opgeslagen, maar wel beleefd. Ik voel me dankbaar, en meer dan 'tevreden', over wat ik met mijn fantastische man heb neergezet tijdens ons eerste seizoen. Ik had het voor geen goud willen missen. En we hebben onze gasten stuk voor stuk in ons hart gesloten. En dat was voor mij op die wisseldagen ook emotioneel nogal veel: afscheid nemen, en huphuphup door om de huizen klaar te maken voor de nieuwe gasten. Het is nogal wat, op 1 dag 17 mensen die je uitzwaait na een fijne tijd en 15 mensen die je weer opnieuw ontmoet en waar je weer een unieke ervaring mee zult delen. We kijken terug op een prachtig avontuur, als een regenboog vol nieuw ontdekte kleuren. Een unieke en rijke flits-ervaring. Over een maand zijn we voor vier maanden in Nederland. Dan wonen we weer vertrouwd samen in mijn huisje in Breda, met Bloem en Kik. Daar kijk ik naar uit; het fijne gezinsleven met onze twee jongste kinderen. Ik ben dankbaar dat ze het zo fijn hadden in de afgelopen maanden bij hun vader. Die er helemaal voor ze is en waar ze helemaal thuis zijn. En natuurlijk, qua ruimte, vrijheid en schoonheid, zou ik nergens anders willen zijn dan op Domaine Charente.

Maar deze maanden in Nederland passen precies in het hele bestemmingsplaatje. Randy en Bob, onze oudste zonen, volgen hun eigen stroom met werk en studie. Wat een geweldige jongens (mannen) zijn het! Stevig, sterk, wijs en integer. Het gemis van de kinderen is mij/ons in momenten heel zwaar gevallen. Toch kan ik zeggen, en dat heeft altijd zo gevoeld: 'dit is onze bestemming, dus ook de stroom van de kinderen past daar precies in'. De bestemming van ons allemaal. In de volgende blog: Terug in Nederland voor 4 maanden Intervieuw in het magazine 'Welzijn' Maart 2018: een nieuw seizoen op Domaine Charente Wordt vervolgd!

174 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven
bottom of page