top of page
  • Lein & Rob - Domaine Charente

Inpakken, maar niet wegwezen (2)

Mei 2017 De overwinterfase in Breda, vóór de koopoverdracht ......

Nadat we terug kwamen uit Frankrijk, in november 2016, en ons besluit hadden genomen dat Domaine Charente onze plek zou worden om te leven en te 'werken' (mensen een fijne tijd bezorgen als gezin, tijdens vakantietijd, voelt voor ons niet als werk, eerder als iets moois, wat daanaast natuurlijk ook energie vraagt), kwam er een, zacht gezegd, 'enerverende' en emotionele fase achteraan ..... Ons verlangen en uitgangspunt was al die tijd, dat we als gezin zouden emigreren. Dat onze oudste zonen, Randy en Bob, niet mee zouden verhuizen, was wel duidelijk, gezien hun leeftijd, werk en studie. Maar we zagen Bloem (15 jaar) en Kik (13 jaar) wel bij ons, in dat beeld van samen leven in Frankrijk. Natuurlijk wil iedere ouder dat het liefst .... maar omdat je, als je je droom gaat volgen, nooit weet hoe lang het gaat duren voordat je je plek vindt, en hoe de vervulling ervan eruit zal zien; je dus niets werkelijk iets kunt 'plannen', kun je op voorhand nog niet zoveel met de realiteit van 'straks'. Je kunt een intentie hebben, en dat was om in Frankrijk te leven en te werken. En natuurlijk wil je samen zijn als gezin. Toen we eenmaal thuis waren, kwamen de kinderen in een proces van keuzes. Ze vonden de plek fantastisch, maar een fijn huis, je moeder en stiefvader bij je, een zwembad, dat is maar een deel van het leven. En ik wilde niet, dat de keuze van Rob en mij een negatieve invloed zou hebben op de kinderen. Vanaf hun geboorte is mijn gevoel geweest dat ik bereid ben alles te doen om mijn kinderen gelukkig te maken. En onderweg leer je vanzelf wel, dat dat niet altijd lukt, omdat je nou eenmaal niet overal invloed op hebt in het leven.

Dat is al lastig genoeg, in momenten. Maar wat nou, als je zelf een sterke droom hebt, en je in een spagaat staat ten opzichte van de wens/droom van je kinderen?

Dan beland je, als je mij bent, vanzelf in een cyclus van dagen en nachten waarin je ten diepste probeert om overzicht te krijgen, en een zo liefdevol mogelijke keuze te maken voor iedereen. Onrust, schuldgevoel, verantwoordelijkheidsgevoel, eigen droom, vertrouwen, angst, scheidingspijn, liefde, offers die aan beide kanten gebracht dienen te worden. Hoewel het diep ging en in momenten zwaar was, heb ik het proces wel helemaal verwelkomd, aangezien het aanvoelde als onderdeel van alles, en essentieel. Dankbaar Als ik terugkijk, zie ik twee dingen die me opvallen aan die fase, en me een dankbaar gevoel geven: ik twijfelde onderweg niet 1 keer aan Domaine Charente. En de tweede: Rob bleef steeds staan, in mijn proces, en alle stappen die erbij hoorden. Zonder commentaar, ondersteunend, in geduld en in onvoorwaardelijke liefde voor ons allemaal. In die periode begonnen de dingen ook gaandeweg op hun plek te vallen. De grootste was het aanbod van Bloem en Kik's vader om de zorg voor hen te dragen als Rob en ik in Frankrijk zijn. Daarmee kregen Bloem en Kik de mogelijkheid om in Nederland te kunnen blijven, op hun vertrouwde en leuke school, en bij hun vrienden. Ik merkte aan ze, dat 'meegaan naar Frankrijk' daarmee minder waarschijnlijk werd, maar ik was daar blij om, want nu hadden ze zelf een vrije keuze. En ik was inmiddels tot de conclusie gekomen dat dat het 'grootste goed' is, dat je kinderen in vrijheid kunnen kiezen en hun hart volgen. Overzicht Dat ze ons zouden moeten missen, die toekomstige scheidingspijn was niet zomaar weg. Maar toen Rob en ik besloten om mijn huisje in de Prins Hendrikstraat aan te houden als gezinshuis, en ieder najaar/winter in Nederland te wonen met de kinderen, begon het echt op zijn plek te vallen, en kregen we allemaal een soort rust. Met dat gevoel van balans en rust, zijn Rob en ik eind februari naar Frankrijk gereden voor de overdracht bij de notaris op maandag 27 februari. De nacht ervoor, op Domaine Charente, had ik nog een stevig zware, en onrustige nacht. Het voelde als een klus om de kinderen los te moeten laten; hoeveel overzicht we ook hadden gevonden in ons toekomstbeeld. Juni 2017 Opa & oma komen een extra verlofweek met Bloem en Kik, naar Mazieres. Ik kijk hier zo moeilijk, omdat ik wilde dat de fotograaf (een slachtoffer die daar toevallig liep) ook restaurant 'Chez Steph' op de foto zou zetten ..... nou, dat ging dus niet door .... (dus bij deze de link naar ons favoriete en lekkere restaurant)

De overdracht Eenmaal bij de notaris, op die brakke maandagmorgen in La Rochefoucauld, met Ben en Tom en hond (de vorige eigenaren), waren we maximaal 10 minuten op kantoor om de papieren te tekenen. Betaald was er toch al, op de tussenrekening van de notaris. We wisten niet hoe snel we dat kantoor uit moesten, zoveel zin hadden we allemaal in onze volgende levensfase. Uitbundig hebben we de jongens en hond uitgezwaaid, zij: onderweg naar het zuiden van Frankrijk. Wij: klaar voor het invullen van onze droom: Domaine Charente! En nog uitbundiger zijn we samen naar 'ons domeintje' gereden, hebben we champagne open getrokken, en konden we eindelijk, met glas in de hand overal rondstruinen, bedden tellen, kamers bekijken, ideeën delen over de inrichting en ' s nachts moe en gelukkig neerploffen op 'ons eigen bed' in de Gîte Magnolia. Hier wonen we overigens nu niet meer, we zijn verhuisd naar de Gite la Cardabelle (sept 2017). In april kwamen Marc & Csilla een week klussen & logeren, wat ontzettend fijn en creatief was. Na week hadden we een prachtig Douche & Toilethuisje voor de B&B gasten, voorzien van alles wat je nodig hebt. Tussendoor samen op stap natuurlijk, want na hard werken moet er gechilled worden.

De droom tot leven En we genoten enorm, van het creëren van onze eigen plek, het invullen van onze droom. Met al een bijna volgeboekt hoogseizoen. En wetende dat de kinderen bij ons zullen zijn in de meivakantie, een week in juni, in de zomer- & de herfstvakantie. Met de prachtig ontluikende, bloeiende tuin, de kerkklok die elke dag slaat om 7 en om 12 uur, de kwetterende vogels, de klusjes die we doen, en de liefde die we voelen voor elkaar, realiseer ik me vol verwondering dat ik niet 1 seconde heb getwijfeld, sinds de eerste keer dat we hier waren voor de bezichtiging. Met zoveel ultieme flow en blijdschap richt ik de Cottage in, en 'style' me een ongeluk. Tijdens dat proces bedenk ik me dat we een Woonshop moeten hebben, want deze leuke antieke & brocante spullen scoren op markten is zo leuk, dat wil ik blijven doen!

En als ik naar Robbie kijk, die in de garage de vlonderplanken aan het beitsen is voor de twee houten huisjes, die we straks de 'Badstee' en de 'Bedstee' gaan noemen, voor de gasten in de B&B-kamer, dan weet ik dat ook hij zijn droom leeft. Jacky Binnen het pijnlijke, maar ook mooie proces van het overlijden van Rob's oudste broer, Jack, vorige week, herinner ik me zo goed zijn laatste woorden aan ons: 'jullie hebben helemaal gelijk jongens, met jullie droom in Frankrijk. Gewoon doen! Nu kan het!' Aan Jack draag ik deze nieuwsbrief op. Omdat hij net zo in het leven stond als Rob, en omdat we van hem houden. We denken aan Suyen, Stacy, Zoe, Christa, Carolien & Peter, Eric & Sandra, en de kinderen. Zoals Rob zou zeggen: een TOP familie, die er is voor elkaar als het nodig is. In de volgende blog: Lusten en lasten? Hoe zijn onze gasten? Het hoogseizoen Het naseizoen Overzicht en anders doen ... Wordt vervolgd!

121 weergaven0 opmerkingen
bottom of page